Omaanse gastvrijheid
Vanuit Ras el Hadd, (schildpaddenstrand)waar Oman het hoekje omgaat en de golf van Oman overgaat in de Indische Oceaan, vertrekken we naar Wadi Ben Khalid , een uurtje of twee rijden. Ook deze tweebaansweg is uitstekend. In en rond de steden is het druk, maar onderweg zie je nauwelijks verkeer, ook geen brommers, karren, ezels of andere viervoeters. Wel regelmatig politiecontrole. We rijden weer door een uitgestorven kaal en grillig berglandschap. Maar wel heel mooi.In het dorpje Ben Khalid ontmoeten we weer de Omaanse gastvrijheid. Door de eigenaar van de coffeeshop worden we uitgenodigd om bij hem thuis omaanse koffie te komen drinken. Nee zeggen is onbeleefd, dus gaan we met hem mee naar huis. In de mooie kamer wachten we een kwartier, onderwijl luisterend naar soeria's die gereciteerd worden op de t.v. Daarna drinken we wat kleine kopjes koffie, eten flink wat dadels uit eigen tuin en als toetje een appeltje en een sinaasappeltje. Daarna laat hij zijn bezit zien, zijn huis en zijn gigantische tuinen, met dadelpalmen, mango en citrusbomen. Het is een flinke klim tegen de berg op..Het geheel wordt bevloeid door een ingenieus systeem van kleine betonnen gootjes met water uit een bron. Fred is in de mooie kamer gebleven en heeft verder genoten van de soeria's. Later zijn we met ons kleine huurautootje steil omhoog de ruige bergen in gereden. Helemaal boven na duizelingwekkende afgronden, over onverharde weggetjes, keken we van boven af op de wadi. Een schitterend gezicht. Op de rand van de afgrond heeft dappere Wil foto's genomen. Na klimmen komt dalen. Ook heel eng. Heelhuids beneden. Onze gastheer reed met ons verder de wadi in.. Fred is op een stenen muurtje blijven zitten en heeft genoten van al de toeristen, ezeltjes drijvers, omani en andere lopende personen. De wadi was prachtig, twee grote poelen met helderblauw koud water, verder op grotten, met helemaal aan het begin de waterval. En op de oevers een rijke vergetatie! Schitterend om te zien en om in te wandelen. Tijd om te zwemmen had ik niet, want om 3 uur moesten we alweer verzamlen voor ons volgende avontuur: Slapen in de woestijn! Maar daarover een andere keer.
